آچارفرانسه‌ای در محیط کار

من یک آچارفرانسه هستم. از هر چیزی تا آن اندازه‌ای می‌دانم که در کارم نمانم. این خصلت تا محیط‌ کار هم با من کشانده شد.

شاید در آچارفرانسه‌بودن در محیط‌ کار چندان نقشی نداشتم. گفتند: «فلانی نیست کارش را یاد بگیر تا در نبودش تو وظایفش را بر عهده بگیری». گفتم: «چشم»

در محیط کار هم ناچار شدم از هر چیزی تا آن اندازه‌ای بدانم که روند عادی شرکت مختل نشود. از این بابت هم ناراحت نیستم. تاحدودی حسابداری، مقداری فروش و ارتباط با مشتری، گاهی صندوق‌داری و حتی اندکی از وظایف مسئول فنی را هم فرا گرفتم.

با اینکه تقریباً این نقش از سال دوم استخدام بر عهده‌ام بوده است؛ اما هفته‌ای که گذشت به‌شیوه‌ای جدید و متفاوت آن را تجربه کردم.

می‌توان گفت به‌ جای دونفر و نصفی مشغول به کار بودم. وظایف خودم که چه حاضر باشم چه نباشم ثابت است. وظایف مسئول فروش که برای ده روزی مرخصی گرفته بود و آن نصف هم مربوط به وظایف اضطراری افرادی است که با تأخیر حضور پیدا می‌کنند.

جایگاه من به‌نحوی است که ارتباط چندانی با مشتری و افراد بیرون سازمان ندارم و غالب مراوداتم با پرسنل درون سازمانی صورت می‌پذیرد؛ مگر آنکه مشتری شخصاً حضور یافته باشد یا در نقش آچارفرانسه قرار گرفته باشم.

فکر می‌کردم به‌خاطر ویژگی درون‌گرایی‌ام و باوجود انجام وظایف خودم که گریزی از آنها نیست، نتوانم به‌خوبی که انتظار می‌رود از عهده این مسئولیت برآیم.

با توجه به اینکه عادت دارم ارباب‌رجوع و مشتری را تا حد توان و به‌طور کامل راهنمایی کنم تا دچار سردرگمی نشود و در کمترین زمان ممکن کارش انجام شود، توانستم به‌خوبی از پس این نقش برآیم.

حداقل خودم رضایت درونی داشتم. رضایتی که تا این ده روز شلوغ و پرمسئولیت را نمی‌گذراندم آن را تجربه نمی‌کردم.

قبلاً در پست «بشو هرآنکه هستی» توضیح داده‌ام که گاهی کارهایی از ما سر می‌زند که خودمان هم از توانِ انجام آن شوکه و هیجان‌زده می‌شویم.

درست است که بارها به‌طور کوتاه‌مدت در قالب‌های متفاوت نقش ایفا کرده‌ام و همیشه سعی‌ام بر آن بوده است که در وظایفم کوتاهی نکنم؛ اما این بار باتوجه به حجم مسئولیت تجربۀ متفاوتی بود چراکه آگاهانه تمام توانم را به‌کار گرفته بودم تا بر روی ارتباطاتم -چه حضوری و چه تلفنی- دقیق شوم و آنها را بررسی کنم.

با از سر گذراندن این نقش بیشتر از قبل به این باور رسیدم که ما توانمندی‌های نهفته‌ای داریم که تا در موقعیتش قرار نگیریم و خودمان را محک نزنیم به آن پی نمی‌بریم.

 

به تو سر بسته و در پرده بگویــم
تا کســی نشنـود این راز گهــربـار جـهان را
آنچـه گفتند و سُرودنـد تو آنـی 
خودِ تو جان جهانی
گر نهانـی و عیانـی 
تـو همانی که همه عمر بدنبال خودت نعره زنانی 

تو ندانی که خود آن نقطۀ عشقی
تو خود اسرار نهانی*

 

*مولانا