آیا شما در شب به‌محض نزدیک شدن به نیمه‌شب باطری بدنتان دشارژ می‌شود. و به حداقل هوشیاری می‌رسید. و درعوض صبح‌ها به‌راحتی و با اولین زنگ ساعت بیدار می‌شوید و با انرژی کامل به کارهایتان می‌پردازید؟ یا در صبح چندین مرتبه آلارم بیدارباش را به تعویق می‌اندازید و برای محکم‌کاری هم به اعضای خانواده می‌سپارید که مراقب باشند تا شما خواب نمانید. و درنهایت، هراسان از خواب بیدار می‌شوید و باعجله و باتاخیر به سمت محیط کارتان روانه می‌شوید یا به سراغ فعالیت‌های روزانه‌تان می‌روید؟
عده‌ای شب‌بیداری را ترجیح می‌دهند و احساس می‌کنند در سکوت و خلوت شب، بهتر و اثربخش‌تر به کارهایشان می‌پردازند. آنها حاضر هستند تا پاسی از شب بیدار بمانند اما به هنگام سپیده‌ی صبح در خواب باشند. به این دسته از افراد جغد شب یا (night owl) می‌گویند.
و در مقابل پرنده‌صبحگاهی یا چکاوک‌صبحگاهی یا (early bird) قرار دارد که در صبحگاه سرحال و بانشاط هستند. و از نظاره‌ی طلوع آفتاب انرژی می‌گیرند. و احساس می‌کنند در زمان صبح بهره‌وری بیشتری دارند.
هر کدام از این دو دسته در زمانِ مناسبِ سیستمِ بدن خود، با هوشیاری و با تمرکز بیشتر به کارها و فعالیت‌هایی که نیازمند توجه و دقت است، می‌پردازند. کافی است مناسب‌ترین زمان خود را پیدا کنند.
من به عنوان یک چکاوک صبحگاهی اعتقاد دارم که با سحرخیزی زمان بیشتری برای انجام کارهایم دارم. شاید به این خاطر است که من با بیشتر خوابیدن در صبح احساس کسالت و رخوت می‌کنم و در طول روز انرژی و شادابی لازم برای انجام کارهایم ندارم. و از همان میزان زمانی که در اختیار دارم به‌صورت مفید و بهینه استفاده نمی‌کنم. و با بی‌حوصله‌گی و خستگی روز را به شب می‌رسانم.
سحرخیزان به این عقیده‌اند که: the early bird catches the worm