چند سال پیش در درس «سؤال‌هایی برای مواجه با خود» در متمم، این سؤال مطرح شده بود که «اگر همه‌ی دارایی‌های فیزیکی شما را از شما بگیرند و تنها بتوانید ۵ مورد آنها را برای خود حفظ کنید، کدام مورد را نگاه خواهید داشت؟»
من هم که انگار به‌قصد خودفریبی پاسخ داده باشم، چنین نوشته بودم: «کتابخانه‌ی‌شخصی؛ موبایل؛ لپ‌تاپ؛ کمدلباس و تخت».
انتخابی صورت نگرفته بود. تقریباً کل دارایی‌هایم را نوشته بودم. گویا که خواسته باشم با این کلی‌گویی، خودم را از دشواری تصمیم‌گیری و شک در انتخاب برهانم.
مورد دیگری که به ذهنم می‌رسد، وابستگی بیش‌از اندازه به داشته‌ها است که موجب می‌شود نتوانیم به‌سادگی از میان آنها گزینش کنیم.
اما قصد کوهنوردی که می‌کنی باید تا می‌توانی سبک‌بار باشی و چابک. باید حداقل‌ها را انتخاب کنی تا دست‌وپاگیرت نشوند. باید تمام داشته‌هایت را در یک کوله‌پشتی جا دهی.
و تمام سهم تو از دنیا کوله‌ای می‌شود که بر پشت داری.
تو می‌آموزی که فقط به ضروریات، آن هم در کوچکترین سایز ممکن اکتفا کنی. و آنهایی را برمی‌گزینی که می‌دانی برای بقاء لازم و ضروری است.
فکر می‌کنم اندازه‌ی تجهیزات کوهنوردی به ما گوشزد می‌کند که می‌توان با اندک هم زندگی کرد. می‌توان به کم قانع بود. می‌توان از آن لذت برد. می‌توان با چالش‌ها مواجه شد و با آنها دست‌وپنجه نرم کرد. و حتی می‌توان با همین اندک‌دارایی زندگی متفاوت و حتی لذت‌بخشی را تجربه کرد.
تو یاد می‌گیری که به‌همراه داشتن وسایلِ اضافه تنها برای تو اسباب زحمت هستند و خستگیِ زودهنگام را به تو تحمیل می‌کنند.
تو دل‌کندن و عدم‌وابستگی را با تمام وجودت احساس می‌کنی.
رهایی از تعلقات و قناعت درسی است که این روزها مشق می‌کنم.
#آرامش_با_کوهنوردی