نوشته‌های پیشینش را مرور می‌کرد. تیترها را از نگاهش می‌گذرانید.
از حجم نوشته‌های دردآلود و آکنده از رنجش شگفت‌زده شد.
تعداد نوشته‌های غمگینش بیش از واقعیت بود. حتی گویی بیش از روزهایی که در طول سال غمگین و افسرده بوده است.
با خودش فکر کرد: «آیا تعداد روزهای شاد زندگی‌ام به همین اندازه ناچیز بودهاند؟»
دقیق‌تر شد.
نه این‌چنین نبود.
او لحظات شاد بی‌شماری را هم سپری کرده بود. دفعات زیادی از ته دل خندیده بود. روزهایی حتی سرخوشانه روی ابرها راه رفته بود. اوقاتی به هیچ چیز ناراحت‌کننده‌ای فکر نکرده بود و از حضور در لحظۀ اکنون حظّ وافر برده بود.
با خودش اندیشید: «چرا به ثبت ناراحتی‌هایش تمایل بیشتری داشته است؟»
به‌راستی چرا غصه‌ها را بیشتر از شادی‌ها ثبت می‌کنیم؟
یا شاید باید بپرسم چرا بیشتر در لحظات ناراحتی به نوشتن تمایل پیدا می‌کنیم؟
چرا غالب نوشته‌ها و ترانه‌ها رنگ و بوی غم دارد؟
آیا نوشتن از شادی و امید این همه دشوار است؟
چرا نوشتن از دردها را ترجیح می‌دهیم؟
1
قدرت التیام‌بخشی نوشتن به‌کَرّات گوشزد شده است. ️️انگار در ناراحتی میل بیشتری به نوشتن پیدا می‌کنیم. ما به قلم و کاغذ پناه می‌بریم تا ناراحتی خود را با نوشتن اندکی تسکین دهیم.
2
گاهی حرف قابلِ بیانی نیست. موضوعی است که باید برای همیشه سربسته نگه داشته شود. با نوشتن می‌توانیم دردهای خود را قدری التیام دهیم و بعد از احساس سبک‌باری همۀ دست‌نوشته‌ها را از بین ببریم.
3
در مواقع بسیاری برای گفتن ناراحتی سنگِ صبوری نمی‌یابیم. شاید هم احساس می‌کنیم کسی حرف ما را نمی‌فهمد؛ پس ترجیح می‌دهیم حرف‌های دلمان را برای کاغذ بازگو کنیم. کاغذ مَحرمِ رازمان می‌شود و عُقده‌های دلمان را برایش می‌گشاییم.
4
ممکن است دوست نداشته باشیم با بیان ناراحتی‌ها و ضعف‌هایمان تصویر ساخته شده از خود را در ذهن دیگران مخدوش کنیم. ترجیح می‌دهیم شکست‌ها و شکنندگی‌هایمان را برای حفظ وجهۀ خود بایکوت کنیم. فروریختن تصویر بیرونی و سرزنش شدن موانعی هستند که ما را به نوشتن از غصه‌ها سوق می‌دهند.
5
می‌توان از نوشتن برای شفاف‌سازی علت ناراحتی کمک گرفت. می‌نویسیم تا به ریشه‌های غم و ناراحتی دست پیدا کنیم. می‌نویسیم تا شاید بتوانیم دردها را ریشه‌کن کنیم.
6
گاهی دوست نداریم دیگران را نیز ناراحت کنیم. با مطرح کردن نارحتی‌ها تنها بار سنگینی می‌شویم بر دوش دیگران.
***
پی‌نوشت: شما در چه مواقعی به نوشتن پناه می‌برید؟
سلام
دقیقا همینطوره که گفتید و غالبا نوشته ها بوی غم و ناامیدی دارند. دلایلی که ذکر کردید قابل تامل هستن. من هم روزهایی که خوشحالم و همه چی خوبه، در حد یکی دو خط، در دفترم، از حس خوبم مینویسم ولی روزهایی که غمگینم خیلی طولانی مینویسم و همین بهم کمک میکنه سبک تر بشم.